13267724_843659089074094_3331813640419429538_n(1)

Prześlij komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Komentarz *

Nazwa *

Adres e-mail *

Witryna internetowa

Zapamiętaj moje dane w tej przeglądarce podczas pisania kolejnych komentarzy.

Δ

Instagram

Myślimy dzisiaj o wdzięczności i dawaniu uznani

#natura #dobrypasterz #sercepasterza #służebny #

#Labirynty dróg pasterskich 5 dnia szliśmy prze

Powroty. Przejścia z miejsca do miejsca. Nasz re

Uwaga! Zostały wolne miejsca. Redyk Jesienny popr

Pasterskie namaszczenie przejawia się w trzymaniu

Redyk Jesienny - jeśli jeszcze się nie zgłosił

"Prawdziwe oblicze świata to On. Wszystko inne je

"Z twoich rąk, Ojcze otrzymujemy wszystko. Czuwas

Laska pasterza ma setki zastosowań. To właśnie

Obserwuj na Instagramie

Facebook

To w jaki sposób "owce są pasione" zawsze jest obrazem serca tych, którzy je pasą. Czytamy o tym w ks. Jeremiasza 3:15 oraz Ps. 78 wer.70. Dawid pasł owce według - na miarę swojego serca. Okazało się to być tym standardem, który Panu się podobał. Jego stan serca pomagał mu paść wg właściwego serca. Nie dasz/damy rady paść powyżej limitów swojego serca. Tak jest zarówno na pastwisku jak i w świecie kościołów, które tu do nas przyjeżdżają.Uwierzcie, że każdy pasie trochę inaczej. Są oczywiście wspólne elementy, ale jeśli przyjrzycie się sposobom pasienia i wielu bardzo drobnym sprawom odkryjecie, że każdy naprawdę pasie trochę inaczej. Ilość tych różnic sumuje się do różnicy w odczuciach stada. Też wciąż uczymy się paść. To nie jest proste. Z pewnością nie udaje się bardzo często zaspokoić różnych pragnień stada, jednak jest różnica paść na 80 % i nakarmić a paść na 30 % i frustrować owce swoją nieznajomością potrzeb, terenu, pogody, pory dnia i wielu innych czynników. Każdy pasterz potrzebuje zaakceptować fakt, że będą dni kiedy nie znajdą tego czego potrzebują, ale mimo tego pozostaną nadal stadem. Nie może on wtedy winić siebie i brać odpowiedzialność za np. pogodę ( to przekraczanie swoich granic)Czy nie jest podobnie w kościele?Życie wspólnotowe kościoła przyrównane do pasienia jest drogą wzrostu w której ktoś stanął w miejscu odpowiedzialności i prowadzi - a z biegiem czasu inni dochodząc do dojrzałości zaczynają również brać odpowiedzialność za swój wzrost i "pasienie" i pasą innych. Wspólna droga jest wtedy drogą wzrostu i owoców.Martwimy się...Spotykamy wiele osób ( również w kościele) które uważają, że pasienie jest czynnością poniżającą, upokarzającą i bierną. Ten kto pasie niczego nie potrafi. Pokutuje obraz pastuszka, który siedzi gdzieś z boku, nudzi się. To kłamstwo. Pasienie jest najpiękniejszym towarzyszeniem jakie istnieje. To zaszczytna rola, choć bywa niewidzialna. To czas siania do życia innych - czy jest większy przywilej? To czas pozyskiwania zapachu stada i uwiarygadniania swojego powołania. Nigdy nie czujcie, że to poniżające. To zaszczytne lecz trudne powołanie..Droga pasienia jest drogą w której obydwie strony są zaangaż ... See MoreSee Less

Photo

View on Facebook

· Share

Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail

Informacje

O nas
Redyk
Serce pasterza
Konferenecje
Warsztaty
Blog
Kontakt
Polityka prywatności